Hepsi Geçti

Durdum. 

Dinlendim. 

Güneşler geçti üzerimden. 

Yağmurlar, rüzgârlar geçti. 

Kara kara bulutlar gelip durmuştu başımda, 

derken baktım, onlar da geçti.

Bekledim. 

Günler geçti üzerimden. 

Başta saydım bir bir, sonra bıraktım. 

Aylar geçti. 

Bir başıma oturup düşündüğüm balkonlardan, 

serin sessiz yaz akşamları geçti.

Gittim sonra. 

Şehirler geçti yanı başımdan. 

Şehirler dolusu insanlar geçti, el sallamadan. 

Hepsini sevdim.

Çağırdım. 

Ay göründü karşıdan, kuşlar geçti. 

İnsan yalnız, gelmeyeceğini bildiğini böyle fazla 
çağırır dedim, acılar geçti.

Duruldum. 

Yüreği dedim, 

yumuşak tutmalı her zaman. 

Kurumuş olan kırılır ancak. 

Ağrılar geçti.

Çoğaldım. 

Bir bebek doğdu evde, 

gülerek uyandı her sabah. 

Gözlerim doldu izlerken. 

Göbek bağının düştüğü gün, 

tüm birikmiş üzüntüler geçti.

Öğrendim. 

Başkasının yüzüne 

onu önemsiyormuş gibi bakmanın ayıbını, 

oyunlar geçti. 

Komşular aradılar; 

öksürüğün nasıl oldu diye, yemek getirdim 

evde yoktun diye, sen yokken 

çiçeklerini suladım diye, 

ümitsizlikler geçti.

Sarıldım. 

Ailenin, beraberliğin, 

koşulsuz sevginin gücüne bir kez daha 

inandım. 

Hastalıklar geçti.

Oturup ağladım sonra 

tüm bu geçip gidenlerin rahatlığından. 

Ağaçlar gibi döktüm kuru yapraklarımı, 

yenilendim, tazelendim. 

Yeni köklenmiş bir fide gibi berrak, 

umutlu ve huzurlu şimdi zihnim. 

Ne öfkem kaldı, ne özlemim. 

Hepsi geçti.

Hepsi geçti.



30.07.2017
Konya